J O S S E D E M A E S S C H A L C K
Zoals een kind kunnen en durven dromen!
Dat is mijn drijfveer.
Als hoofdbezigheid en broodwinst werk ik als regisseur - regie-assistent - scenarist in de Vlaemsche cinema. Ik tracht verhalen te vertellen vanuit herinneringen en kinderlijke onschuld. Dit vanuit de overtuiging dat we allemaal eeuwig kind blijven, en we allemaal nostalgisch hunkeren naar die onbezonnen tijd.
Afgestudeerd zijnde in de Toegepast Beeldende Kunst, en meteen daarna audiovisuele technieken gaan volgen, zocht ik naar de ultieme vertelling. Wat wil ik vertellen? Wat moet ik vertellen? Met een banale, "Vlaamse" jeugd achter de rug, zonder zorgen of crisissen, zei men ooit tegen me: "Jij zal nooit verhalen kunnen vertellen."
Moest ik me nu schuldig voelen omdat ik een zorgeloos leven heb gekend?
Dit deed me des te meer overtuigen, dat we vervreemd zijn van het "simpele", nood hebben aan de simpelste, meest universele emoties, verhalen en belevingen. Dat is de existentiële crisis van ons allen: het simpele leven. Want door van de eerste levensjaren te mogen hebben proeven (of net niet), maakt dat we er alles aan doen om dit (terug) te ervaren. Dit noemt men volwassen zijn. Of dit nu bewust of onbewust is. Een dier wil veiligheid en rust, om zijn gangetje te kunnen gaan. Simpel. Vergeet niet: wij zijn dieren.
Interpretaties en herinneringen, en interpretaties van herinneringen, die blijkbaar zodanig belangrijk zijn, omdat zij mijn beeld, visie en beleving van de wereld hebben bepaald.
Een gezonde portie van heimwee naar de tijd als onschuldig kind, waar het grootste gevaar was om ontdekt te worden, toen je op een zomerse dag met vrienden op het domein van de kwade buur ongezien binnensloop, of je stiekem over de haag van iemand trachtte te kijken wat erachter verscholen lag. Het simpele en kleine leven.
Geef mij maar die gevaren, dan de gevaren van het volwassen leven